Waarom duikt het ene kind direct in een spel, terwijl een ander blijft afwachten?
Wat maakt dat sommige kinderen spel als vanzelf oppakken en anderen juist afhaken?
En hoe kun jij als pedagogisch medewerker spel bewust inzetten als krachtig ontwikkelmiddel?

Spel is de natuurlijke taal van kinderen. Het is een essentiële bouwsteen voor hun sociale, cognitieve en motorische ontwikkeling. Door te spelen experimenteren kinderen met de wereld om hen heen, oefenen ze vaardigheden en leren ze van en met elkaar. Binnen de kinderopvang is het daarom cruciaal om spel niet enkel te faciliteren, maar bewust in te zetten als een pedagogisch instrument.

Toch spelen niet alle kinderen op dezelfde manier. Sommige kinderen gaan volledig op in hun spel en hebben nauwelijks sturing nodig. Anderen kijken nieuwsgierig toe, willen graag meedoen, maar weten niet goed hoe. Dan zijn er kinderen die wél de vaardigheden hebben, maar de motivatie missen om actief deel te nemen. En soms zie je kinderen die spel vermijden—het trekt hen niet of voelt te complex.

Deze verschillen in spelgedrag vragen om een sensitieve en afgestemde pedagogische benadering. Door goed te observeren en te herkennen waar een kind zich bevindt in zijn spelontwikkeling, kun je gerichte ondersteuning bieden. Soms is een subtiele uitnodiging of lichte begeleiding voldoende, terwijl andere kinderen baat hebben bij expliciete stimulering of een veilige structuur waarin ze zich vrij voelen om spel te ontdekken.

Als pedagogisch medewerker heb jij de sleutel in handen om spel te transformeren van een spontaan tijdverdrijf naar een doelgericht ontwikkelproces. Hoe kun je spel inzetten om ieder kind op zijn eigen manier te laten groeien? En hoe creëer je een speelleeromgeving waarin alle kinderen de ruimte krijgen om zich op hun eigen niveau te ontwikkelen?

Laten we samen kijken naar de kracht van spel en hoe jij dit als pedagogisch professional optimaal kunt benutten.

Cursus Instructeur

Bart vd Wauw Auteur